Mənə həsrətlə elə baxır ki...(oxucu məktubu)

Həyatımda hərşey qaydasında gedirdi, ta ki.... Mən bankların birində işləyirdim. Bir müddət orda işləyəndən sonra ofisimizə bir oğlan gəldi. Özünə, kimliyinə həddindən çox hörmət qoyduğum bu insanla müəyyən müddət işləyəndən sonra mənə öz sevgisini etiraf etdi. Mən "alınmaz” dedim və iş yoldaşı kimi işləməyə davam etdik. İşlədiyimiz vaxtlarda oğlan heçnə demədiyi üçün məsələnin bağlandığını zənn edib, üstünə varmadım daha. İşləyə-işləyə onu daha yaxından tanıdım və birə beş hörmətim artdı. Bu hörmət nəyinki mən tərəfindən, bütün kollektiv tərəfindən də qazanılmışdı. Iş yoldaşlarım, müdirim onu o qədər çox istəyib hörmət edirdilər ki, ona elə etibar edirdilər ki lap yaxşı mənada paxıllığım tuturdu ). Ciddi, işgüzar, ailəcanlı olduğu hər halından bəlli idi. Nəysə..... 2 ay keçəndən sonra yenə bu insan mənə sevgisini etiraf etdi, dedi ki "özümlə bacara bilmirəm, hər dəqiqə ürəyimdə, beynimdəsən, gözlərimin qarşısından getmirsən”. Mən, " biz bir-birimizi hələ tam tanımırıq, zaman keçsin bəlkə uyğunlaşdıq” dedim və ona şans verdim. Bilmirəm niyə oldu, necə oldu, hardan gəldi bu, zaman keçə-keçə ona baglandım. Ona çox inanıram, özü hər zaman deyir ki "mənim o yaşım deyil ki mən durub sənə nəyisə yalan danışım, heç nəyə yox, özümə yaraşdırmıram yalanı”. Və beləlikcə də o mənə qarşı hiss etdiklərini zamanla mənə yaşatdı, getdikcə də sevgisinə lap çox inandım. Keçim problemin kökünə, iş orasındadır ki bu insan ölkədə istədiyi kimi yaşayıb, işləyə bilmir, istədiklərini əldə etməyinə mane olanlar var. Onu da qeyd edim ki hebsde olmayıb, heçbir cinayətlə, qəzayla və s. belə işlərlə əlaqəsi olmayıb, ali təhsilli, esgərlik cəkmi, akademiya oxumuş bir insandır. Sadəcə əvvəllər elə biryerdə işləyib ki (ad cəkə bilmərəm), ordakıların əlindən rahat həyat sürə bilmir (bəzi gizli-açıq sirrlər var, onları bildiyi üçün). Deyir "ya məni öldürəcəklər, ya da mühacirətə yollayacaqlar” . Dedi ki "istəsəm elə edərdim ki sən mənə nifrət edərdin və məni bir daha axtarmazdın, amma o qəddarlığı sənə yaşada bilmərəm, özümə də yaraşdırmaram ki sən mənə yalançı, və s. pis fikirli gözlərlə baxasan. Sənə bunları ona görə deyirəm, yoxsa mənim haqqım yoxdur bunları senə deməyə”. O, bu hadisələri mənə bizim münasibətlərimiz başlayandan bir müddət sonra dedi. Dedi "bilirəm səhv etmişəm, mən bunları bilə-bilə sənə yaxınlaşıb münasibət qurmuşam, amma anamın ölmüşünə (anasına o qədər bağlı bir insan bu sözü deyirsə, ona inanmamağım insafsızlıq olardı) özümlə bacara bilmədim, sən yeganə insansan ki indiyədək özümə qapanıqlığımı, hamıyla yaxın olmamağımı çözdün”. Dedi "get evə fikirləş, yavaş-yavaş uzaqlaşaq, düzdür ürəyimdən gələn sözlər deyil, amma həyatını riskə atmaq istəmirəm”. Bir-iki gün keçəndən sonra parkda oturub söhbət edirdik. Dedi "nə düsünürsən?” sonra davam etdi "səni çox sevirəm, sən mənim həyatıma işıq qatan, həyatımı mənalandıran insansan, mən istəmirəm sənin həyatını özümün məhv ola biləcək həyatım ilə bərabər aparım, sən mənimçün dərlisən, ona görə narahatam sənin canın üçün”. Dedim "mən səninlə addımlaya bilərəm, əgər sən bunu istəyirsənsə, mən bacararam bunu”. Deyir "səni istəmədiyim an var ki, sadəcə sənin həyatını korlamaq istəmirəm”. Dedim "ayrılmaq istəyirsən?”, dedi "yox, amma göz görə-görə sənin həyatını necə qırıb atım, necə qurban verim?”. Sadəcə "yaxşı” dedim. Əyağa qalxıb, çıxıb getmək istədim, qolumdan tutub "sənsiz mən yoxam, getmə” dedi. İnanın ki həmin dəqiqə Allah bilir nə anlar yaşadım, onun gözlərini kim görsəydi bəlkə də hönkürüb ağlamamaq üçün özünü zorla saxlayardı, ama mən saxlaya bilmədim. Sonra söz verdi ki bu haqda birdə danışmayacaq, amma hiss edirəm ki mənə görə narahatdır, hər danışanda mənimlə son danışığıymış kimi danışıb mənə həsrətlə elə baxır ki, qorxur ki bu dəqiqə hərşey bitəcək və mənimlə bağlı ümidləri heç olacaq. Mən də ona görə pis oluram, inanın ki bütün günü Rəbbimə dua edirəm ki həyatında olan problemi yox etsin. İlk dəfə 18 yaşımda birinə bağlandım, sonumuz alınmadı və yollarımızı ayırdıq. Həyatımda 5 ildir ki heçkimə yer vermirəm, söz vermişdim ki, inanmayacam, güvənməyəcəm və çalışacam ki sevməyim. Bu qədər zamandan sonra, indi belə hissləri yaşadığıma inana bilmirəm. Amma bu hissləri ürəyimcə, doyunca yaşaya da bilmirəm.... Rəbbimə yalvarıram ki kömək etsin bizə, lap mənlə həyatı davam etməsin, yetər ki o insanlardan, o problemlərdən canı qurtarsın, yetər ki anası gözü yaşlı qalmasın. Mən cətin də olsa razı olaram, mən ayıraram yollarımı, zor da olsa edərəm, onun ölkədə azad olması üçün, sağ-salamat yaşaması üçün keçərəm hərşeydən, əsas odur , bilərəm ki o sağdır. Hər danışanda onun gözlərində, qəmi görmək, o duyğuları görmək, mənlə həyatının puç ola bilməsi qorxusunu görmək çox əzabvericidir. Gecə-gündüz Allaha yalvarıram ki kömək etsin bizə, çünki Rəbbim güclülərin ən güclüsüdür.

Sizdən isə mənə məsləhət verməyinizi və Onun ücün dua etməyinizi istəyirəm.